گاهی وقت ها نردبام فکرم آنقدر کوتاهست
که تا دیوار همسایه بیشتر بالا نمی رود.
گاهی آنقدر بلند که
به خانه فرشتگان میهمانی می روم.
تو که چایی ات را خوردی.
تو که رفتی
و من
دوباره راهی ام.
اگر راهم را پیدا کنم، که خدا کند پیدا کنم.
احساسم تکه سنگی است رها شده در فضای خالی کهکشان ها،
گاه خواب های پریشانم از جو زمین عبور می کند،
و چون شهاب سنگی گداخته بر تمام هیکلم فرود می آید.
دومین،
نه سومین اسب سیاه را سوار می شوم؛
و تا گانمید، زیباترین قمر مشتری میتازم!
آخر قمر هایم را چه کسی مشتری می شود؟
زمین که کساد شد،
آسمان هم کساد است یا من تب دارم؟
ولی من دلم می خواهد به دور عطارد بگردم،
به مشتری گشتن که هنر نیست.
لعنت که آسمان را هم شما گرفتید.
پس به کجا بایدفرو خفت؟